Mehmet Akif yaşadığı bir hatıratını şöyle nakletmektedir:Mehmet Akif sabah namazını kılmak için Ayasofya camii’ne gider.Camiye oldukça erken gelmiştir.Orda gözyaşı içinde yalvarıp yakaran birini görür.Üç gün üst üste aynı zatı sabah namazında aynı yerde hep ağlarken göz yaşı dökerken bulur.
Akif adamın bu haline dayanamaz adama sokularak “ Dostum Allahın rahmetinden bu kadar ümidini kesme .Zira Allahtan kafirlerden başka hiç kimse ümidini kesmez “ der.Adamın konuşmaya mecali yoktur.El harketiyle başımımdan git beni meşgül etme der.Fakat Akif kararlıdır bu adamı bukadar ağlatan şeyin ne olduğunu öğrenmek ister.Adamın yanından ayrılmaz vede
Israrla niçin böyle ağladığını sorar.Adam başından geçenleri bir bir anlatmaya başlar. “ Ben ordu
Mensubuydum.Abdülhamid zamanında orduda binbaşı idim.Bir gün babamın ölüm haberin aldım.Babam servet sahibi zengin bir insandı.Bağları bahçeleri avrdı.Oda ölünce bütün bu mallara
Benim sahip çıkmam gerekiyordu.Ordudan ayrılıp işlerimin başına dönmeye karar verdim.Durrumumu anlatan bir dilekçeyle saraya müracat ettim.Bir kaç gün sonra dilekçeme cevap geldi “ istifanız kabul edilmemiştir “ diye.Bunun üzerine ikinci bir dilekçe yazarak Sadarete baş vurdum.Oradanda aynı cevap geldi.Başka bir yol kalmadığı için durumumu anlatan bir mektupla doğrudan Hünkara başvurdum.Oradanda gelen cevap aynı oldu.Bu defa hünkarala bizzat görüşme talebinde bulundum beni kabul buyurdular.Durumumu yüz yüze hünkara tekrar
Anlattım.Hiç cevap vermediler ve bir müddet sessiz durdular.Ben ısrar edincede “ Peki istifanı kabul ettik “ dediler. Elinin tersiyle de,gidebilirsin işaretini verdiler.
İstifamı istemiyerek benim ısrarım üzerine kabul ettikleri hünkarın mimiklerinden belli oluyordu.
Huzurdan çıktım artık serbesttim.Malımın mülkümün başına geçebilecektim.
O gecebir rüya gördüm;
Rüyamda Allah Rasulü ordumuzu teftiş ediyordu.Etrafında 4 halife ile birlikteydi.Bir adım geridede
Abdülhamid Han hazretleri el pençe , edep içinde divan duruyordu.Bölük bölük tabur tabur askerler geldi ve geçti Allah Rasulu onları memnun yüz aydınlığı içerisinde teftiş ettiler.Bir aralık
Dağınık bir tabur geçmeye başladı.Başlarında kumandanları yoktu.Biraz dikkat edince taburumu
tanıdım.Darma dağınık geçiyorlardı. Efendimiz mübarek yüzlerini Abdülhamd’e döndü.Abdülhamid başını eğmiş olduğu halde , “ Ya Resulullah israrla istifasını istedi.Neticede de
İstifa etti “ cevabını verdi.Allah Rasulü elinin tersiyle “ Senin istifa ettirdiğini bizde istifa ettirdik “
dediler.Dünyam başıma yıkılmıştı ve o gün bugün ben hep böyleyim.Şimdi, söyle bana, ben ağlamayayım da kimler ağlasın ? “ diyordu.
Kaynak osmanlıda peygamber sevgisi
Yazar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder